Co za emocje...

... kiedy w tempie ślimaka posuwałem się z salonu, z którego odebrałem moje Stelvio, przez niekończące się korki, do windy samochodowej w moim bloku. Do której trzeba się umiejętnie złamać. Co nie jest trudne, kiedy robi się to po raz pięćsetny starym autem, za to staje się nieprawdopodobnie skomplikowane, gdy trzeba to zrobić takim prosto z salonu, zwłaszcza jeśli nie bardzo się wie, gdzie to auto się kończy z lewej i prawej. I jakby tego było mało - z lewą stopą bosą, aby jadąc pierwszy raz automatem przypadkiem nie nacisnąć "sprzęgła" (co może mieć opłakane skutki w warunkach popołudniowego szczytu...)

W każdym razie - Alfą pierwszy raz jechałem osiem lat temu z Kalabrii do Rzymu (a jakże inaczej!), choć w zasadzie to chciałem jak panisko - Puntem, ale facet w wypożyczalni bardzo mnie przeprosił i wyjaśnił, że niestety wszystkie Punta wyszły i mają tylko czerwone Mito, ale będzie w tej samej, dobrej, cenie. Żaden tam ze mnie znawca motoryzacji, ale pamiętałem jeszcze, że gdzieś wyczytałem, że biegi w Mito "zmienia się tak jakby nie było drążka, tylko jakby się gołą ręką grzebało bezpośrednio w skrzyni" (co oczywiście można wyobrazić sobie opacznie, niż autor tej złotej myśli zamierzał, zwłaszcza przy dużych obrotach!) i rzeczywiście, coś w tym stwierdzeniu było! Autko prowadziło się cudownie i jeszcze nigdy nie miałem takiej frajdy z jazdy!

I nigdy potem nie miałem takiej frajdy. Aż do momentu, kiedy usiadłem za sterami Stelvio. Co tu dużo mówić: ciary! Wygląd! Wnętrze! I to jak fajnie robi to swoje "brrrrrrrrrrrrruuuuuuuuuu", kiedy wciska się pedał w podłogę, a ona wciska cię w fotel. Mam tylko nadzieję, że żona nie będzie o nią zazdrosna.